Αποφάσεις των “παιδιών”

Στην μικρή μας χώρα, τις περισσότερες φορές οι γονείς αποθαρρύνουν τα “παιδιά τους” στο να πάρουν αποφάσεις για την ζωή τους και τα εγκλωβίζουν στην επανάληψη των δικών τους αναποφάσιστων αδιεξόδων.

Αναφερόμενος στα “παιδιά”, συμπεριλαμβάνω εκτός από την παιδική ηλικία, την εφηβεία, αλλά και την νεότητα, όπου οι αποφάσεις είναι σημαντικές για την κατασκευή του εαυτού τους, όπως και τα “παιδιά” που έχουν ενηλικιωθεί.

Οι γονείς επεμβαίνουν στην ζωή τους νοηματοδοτώντας τις καταστάσεις που τα αφορούν και επηρεάζουν την κοινωνική τους πράξη με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουν αυτό που αυτοί επιθυμούν να γίνει, ή να μην κάνουν τίποτα.

Στην περίπτωση που δεν κάνουν αυτό που θέλουν, ασκούν μια συνεχή κριτική, ώστε να τα οδηγούν στην αποτυχία και τότε, δικαιωμένοι “πανηγυρίζουν” για τον “ σωστό” δικό τους τρόπο να βλέπουν τα πράγματα.

Στην περίπτωση που δεν κάνουν τίποτα, τα κατηγορούν για αυτό και παίρνουν το δικαίωμα να αποφασίσουν αυτοί στην θέση τους.

Η ευχαρίστηση τους είναι να ακολουθήσουν αυτό που σκέπτονται αυτοί. Αλλά ακόμα και τότε, αν αποτύχουν, ρίχνουν το βάρος σε αυτά. Δηλαδή ναι μεν λένε, ότι τους υπάκουσαν αλλά δεν ενήργησαν όπως ακριβώς τους είχαν υποδείξει. Έτσι οι γονείς δεν αναρωτιούνται ποτέ, αν η συνταγή τους για την επίλυση των προβλημάτων, αλλά και ο τρόπος συμπεριφοράς και επέμβασης στην ζωή τους, είναι σωστές ενέργειες.

Οι αποφάσεις των “παιδιών” είναι λοιπόν οικογενειακές αποφάσεις, όπου κάθε γονιός νιώθει ότι πρέπει να έχει λόγο. Νομίζει ότι πρέπει να είναι ενημερωμένος και ότι πρέπει να ασκήσει τον καθοδηγητικό του ρόλο σε οτιδήποτε αφορά το “παιδί του” σε οποιαδήποτε ηλικία και αν βρίσκεται.

Με αυτό τον τρόπο δεν του επιτρέπει να “πειραματιστεί” με την ζωής του, να διδαχτεί από αυτή, να αποχτήσει ένα κριτικό στοχασμό πάνω στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και να προσπαθήσει να δώσει μόνο του τις λύσεις που αυτό νομίζει ότι του ταιριάζουν.

Δεν του επιτρέπει να αποκτήσει ένα τρόπο σκέψης ξέχωρο από αυτόν των γονιών του, που δεν είναι παρά μια εδραιωμένη συνήθεια μιας οικογενειακής σκέψης, η οποία δεν τον ενδυναμώνει προσωπικά, αλλά τον διατηρεί μέσω των οικογενειακών αναπαραστάσεων στην θέση του αδυνάτου, του “μικρού” ακόμα και όταν έχει ενηλικιωθεί.

Αυτή επίσης η κατάσταση διαιωνίζει τις ανισότητες στην οικογένεια, οι οποίες προϋπήρχαν από τον ερχομό των “παιδιών”. Δηλαδή η οικογενειακή δομή αντικατοπτρίζει τις σχέσεις ισχύος που ήδη υπάρχουν ανάμεσα στους γονείς μέσα στις οποίες εμπλέκονται τα “παιδιά” και με αυτό τον τρόπο η ανισότητα, τόσο ανάμεσα στους γονείς, όσο και ανάμεσα στους γονείς και τα “παιδιά”, αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό της οικογενειακής επιβίωσης .

Ο συνεχής έλεγχος, λοιπόν των αποφάσεων των “παιδιών” τα καταστούν ανελεύθερα μέσα στην οικογένεια.

Δεν τους προσφέρουν την δυνατότητα να διαμορφώσουν τον τρόπο αντιμετώπισης των καταστάσεων που τα αφορούν μέσα από τις οποίες θα “διδαχτούν”, και θα διαμορφώσουν νέους τρόπους αντιμετώπισης τους.

Αντίθετα τα οδηγούν να επαναλαμβάνουν τις αβάσιμες συνήθειες των γονιών τους, τις αναιτιολόγητες πεποιθήσεις τους, τους φόβους και το άγχος τους, στοιχεία που στο τέλος τα εμποδίζουν να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους.

Άρα η σημασία των αποφάσεων των “παιδιών”σε οποιαδήποτε ηλικία ,

είναι τεράστια για την ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη ακόμα και αν αυτές οι αποφάσεις είναι λάθος

Κερεντζής Λάμπρος

Πίνακας: Frida Kahlo